Als ze een pistool tegen mijn hoofd zouden zetten of weten waar mijn familie woont en mij dwingen om één plaat te redden als mijn huis in brand staat, dan is het deze. Deze plaat is gemaakt in een grot in de bossen rondom Twin Peaks. In 1910. Tenminste, dat verbeeld ik me graag.
Er zijn veel platen die iets extra’s hebben. Die meer zijn dan een verzameling losse liedjes. Er zijn er al minder die een wereld op zich vormen. En er is er maar één die een universum bevat: The Glow, Pt. 2 van The Microphones.
The Microphones is de band van Phil Elvrum, die een heerlijk onconventionele ideeën heeft over hoe platen horen te klinken. Alle nummers voorzien van meer of minder aanwezige lagen noise, drones en static? Natuurlijk. Een kapotte prepared piano? Why not. Het geluid van een stoomboot tussen en in meerdere nummers, zo zacht dat je je volumeknop een draai naar rechts moet geven om het te horen? Fantastisch, dat doen we gelijk vijf keer!
Er gebeurt zo veel, en het is tegelijk zó simpel. Eenvoudige, melodieuze liedjes worden afgewisseld met brokken noise. Afgewerkte nummers met schetsjes. Luister met de koptelefoon en alles wat je dacht te weten blijkt niet waar te zijn. Een plaat als het labyrinth uit de film The Cube, dat telkens veranderd. Met na elke deur een nieuw boobytrap.
Ik heb een stommiteit begaan. Ik heb deze plaat veel gedraaid in een periode dat ik afscheid nam van twee dierbaren. Okee, het waren maar poezen, maar het was heel vervelend. Zodoende kan ik deze plaat bijna niet meer los zien van deze vervelende gebeurtenis. Het is sowieso geen plaat om als achtergrondmuziek te draaien, maar nu moet ik er echt voor gaan zitten. Schuldgevoel en verdriet liggen dan op de loer. Eigenlijk is het heel oneerlijk, privé-sores koppelen aan een plaat. Vaak krijgt die er nou niet bepaald een meerwaarde van. Da’s lullig voor die artiest!
Ooit zal het wel weer slijten en kan ik me zonder wrange bijsmaak verliezen in een nieuwe reis door de wereld van Phil Elvrum.
High Tension Line 