Tussenstand

Zo halverwege het jaar is het leuk om eens te bekijken wat de beste plaatjes van het jaar tot nu toe zijn. En omdat het pas halverwege het jaar is, geen tien maar vijf: 

Boris – Smile

Ik zou eigenlijk niet weten waarom ik Smile de beste Boris-plaat tot nu toe vind. In eerste instantie dacht ik zelfs dat het om een tegenvallende plaat ging. Maar hij groeide onder mijn huid, en ik heb de plaat weken achter elkaar gedraaid. Waar vorige platen soms wat afstandelijk op mij overkwamen, klinkt deze erg emotioneel. Deze krijgt van mij de volle mep, een tien, vijf sterren, whatever.

Indian Jewelry – Free Gold!

Lastig te categoriseren, deze plaat. Niet dat dat moet, maar het is altijd leuk om wat referentiekader te hebben. Bij het luisteren moet ik af en toe terugdenken aan het geweldige Drum’s Not Dead van Liars, maar deze plaat klinkt minder als een eenheid en dartelt wat meer alle kanten op. Gewoon luisteren dus, is mijn devies.

Amen Ra – Mass IIII

Met liedjes als de De Dodenakker, Terziele en Razoreater is dit met gemak de gezelligste plaat van het jaar. Was ik net onder de indruk aan het raken van Eternal Kingdom van postmetalgiganten Cult of Luna, gaan deze Walen daar met gemak nog even overheen. Intens en aardedonker, de soundtrack van de laatste dagen.

The Mae Shi – HLLLYH

Deze erg vermakelijke en drukke bliepjes-gitaarplaat lijkt een conceptplaat over religie te zijn (met titels als Lamb And the Lion, Leech and Locust, Kingdom Come, Book of Numbers, HLLLYH en Divine Harvest). Maar dat gelukkig op anarchistische Hans Teeuwen-achtige wijze (“en dat gebeurde allemaal hierachter in de Jordaan“) gebracht.

The Hold Steady – Stay Positive

Gooi The Replacements, vroege Bruce Springsteen en Hüsker Dü in de blender en je hebt de cocktail van The Hold Steady. Vurige classic indierock dus, waarop het welhaast lekker zuipen en vechten moet zijn. Je moet de band er alleen  niet bij zien, want dat is een op Amerikaans talkshowmodel toegesneden bende huisvaders die hun misgelopen rockjeugd aan het inhalen zijn. Toch wil ik dit nog eens erg graag live zien.

J. lacht!

Afgelopen vrijdag trad Dinosaur Jr. op in een bloedhete Melkweg. Waar normaal sigarettenrook de overhand zou hebben gehad, rook het nu naar zweet. De zaal was behoorlijk goed gevuld met voornamelijk mannen uit dezelfde leeftijdscategorie als J. Mascis, die tegenwoordig 43 schijnt te zijn. Dat valt nog mee, want zijn lange grijze manen doen nog ouder vermoeden. Drummer Murph is het échte oude mannetje in de band. Lou Barlow ziet er verrassend fris uit, aan het begin van het optreden tenminste.

De band wordt aangekondigd door de érg amerikaanse tourmanager met pornosnor, die duidelijk zijn vijftien minuten roem nog niet heeft meegemaakt, en de band gaat naar ouderwetsch Dinosaur-gebruik snoeihard van start. Het geluid is een enorme brij, maar gelukkig verbetert dat snel. De band speelt erg goed haar platen na. Alleen Lou Barlow maakt contact met het publiek en danst er lustig op los. Als de band speelt zijn ze goed, érg goed, maar tussen de nummers door is de sfeer tussen de bandleden onderling bijna ongemakkelijk. Murph slaat wat op zijn drums, J. speelt een losse riff en Lou weet het allemaal even niet. Ze hebben niet voor niks ooit enorme ruzie gehad. Zou dat nog eens kunnen gebeuren?

De set bestaat voornamelijk uit nummers van You’re Living All Over Me en Bug, met nog een paar verdwaalde songs van Green Mind, Where You Been en Beyond. De band weet duivels goed wat haar beste materiaal is. Elk nummer van You’re Living All Over Me wordt door Lou aangekondigd als “this is a song from our second album!”. Niemand die er wakker van ligt. Maar zou J. Mascis er zelf nog wel plezier aan beleven? Heel even twijfel ik. Maar dan, in het laatste nummer (Freakscene natuurlijk) stopt hij heel even met zingen en het halve publiek valt voor hem in. Een vette grijns verschijnt op zijn gezicht. Snel gooit hij zijn haar ervoor en begint aan een knallende gitaarsolo.