The beat of Shibuya

Geweldige stop-motion video gemaakt in Shibuya, Tokio door darwinfish105:

Digitale Stress

Ik moet mijn digitale foto’s van de laatste 3 jaar nog uitzoeken en backuppen. Ik moet Firefox updaten. De Poweramp-app op mijn Smartphone onthoudt de settings niet waardoor elke keer dat ik hem opstart de Simple Last.fm Scrobbler weer als default moet instellen, de muziekmappen moet toewijzen en de equalizer opnieuw moet aanzetten. Ik moet nog ca. 150 gedownloade albums luisteren. Ik moet regelmatig snedige opmerkingen op Facebook plaatsen. Eigenlijk moet mijn laptop weer gedefragmenteerd worden. Ik moet nieuwe sd-kaartjes hebben. Ik moet mijn monitor kalibreren en kleurprofielen toewijzen. Mijn laptop is te groot voor mijn fototas maar ook te nieuw om hem al te vervangen. Ik moet dit blog beter bijhouden.

Ik verzuip in de digitale stress.

Een avond in Brussel

Rainy night in Brussels, a photo by Maarten Hornstra on Flickr.

Af en toe zal ik hier een eigen foto posten.

Deze foto is gemaakt in Brussel vanaf de achterbank van een auto op een regenachtige avond.

We waren naar de opening geweest van de expositie van fotograaf/kunstenaar Frank Gabriel. Het was een goede dag. Even op en neer naar Brussel met goede vrienden, superveel lol gehad. Vier dagen later ontmoette ik dan toch eindelijk de liefde van mijn leven. Mooie herinneringen.

Een universum

Als ze een pistool tegen mijn hoofd zouden zetten of weten waar mijn familie woont en mij dwingen om één plaat te redden als mijn huis in brand staat, dan is het deze. Deze plaat is gemaakt in een grot in de bossen rondom Twin Peaks. In 1910. Tenminste, dat verbeeld ik me graag.

Er zijn veel platen die iets extra’s hebben. Die meer zijn dan een verzameling losse liedjes. Er zijn er al minder die een wereld op zich vormen. En er is er maar één die een universum bevat: The Glow, Pt. 2 van The Microphones.

The Microphones is de band van Phil Elvrum, die een heerlijk onconventionele ideeën heeft over hoe platen horen te klinken.  Alle nummers voorzien van meer of minder aanwezige lagen noise, drones en static? Natuurlijk. Een kapotte prepared piano? Why not. Het geluid van een stoomboot tussen en in meerdere nummers, zo zacht dat je je volumeknop een draai naar rechts moet geven om het te horen? Fantastisch, dat doen we gelijk vijf keer!

Er gebeurt zo veel, en het is tegelijk zó simpel. Eenvoudige, melodieuze liedjes worden afgewisseld met brokken noise. Afgewerkte nummers met schetsjes. Luister met de koptelefoon en alles wat je dacht te weten blijkt niet waar te zijn. Een plaat als het labyrinth uit de film The Cube, dat telkens veranderd. Met na elke deur een nieuw boobytrap.

Ik heb een stommiteit begaan. Ik heb deze plaat veel gedraaid in een periode dat ik afscheid nam van twee dierbaren. Okee, het waren  maar  poezen, maar het was heel vervelend. Zodoende kan ik deze plaat bijna niet meer los zien van deze vervelende gebeurtenis. Het is sowieso geen plaat om als achtergrondmuziek te draaien, maar nu moet ik er echt voor gaan zitten. Schuldgevoel en verdriet liggen dan op de loer. Eigenlijk is het heel oneerlijk, privé-sores koppelen aan een plaat. Vaak krijgt die er nou niet bepaald een meerwaarde van. Da’s lullig voor die artiest!

Ooit zal het wel weer slijten en kan ik me zonder wrange bijsmaak verliezen in een nieuwe reis door de wereld van Phil Elvrum.

Tussenstand

Zo halverwege het jaar is het leuk om eens te bekijken wat de beste plaatjes van het jaar tot nu toe zijn. En omdat het pas halverwege het jaar is, geen tien maar vijf: 

Boris – Smile

Ik zou eigenlijk niet weten waarom ik Smile de beste Boris-plaat tot nu toe vind. In eerste instantie dacht ik zelfs dat het om een tegenvallende plaat ging. Maar hij groeide onder mijn huid, en ik heb de plaat weken achter elkaar gedraaid. Waar vorige platen soms wat afstandelijk op mij overkwamen, klinkt deze erg emotioneel. Deze krijgt van mij de volle mep, een tien, vijf sterren, whatever.

Indian Jewelry – Free Gold!

Lastig te categoriseren, deze plaat. Niet dat dat moet, maar het is altijd leuk om wat referentiekader te hebben. Bij het luisteren moet ik af en toe terugdenken aan het geweldige Drum’s Not Dead van Liars, maar deze plaat klinkt minder als een eenheid en dartelt wat meer alle kanten op. Gewoon luisteren dus, is mijn devies.

Amen Ra – Mass IIII

Met liedjes als de De Dodenakker, Terziele en Razoreater is dit met gemak de gezelligste plaat van het jaar. Was ik net onder de indruk aan het raken van Eternal Kingdom van postmetalgiganten Cult of Luna, gaan deze Walen daar met gemak nog even overheen. Intens en aardedonker, de soundtrack van de laatste dagen.

The Mae Shi – HLLLYH

Deze erg vermakelijke en drukke bliepjes-gitaarplaat lijkt een conceptplaat over religie te zijn (met titels als Lamb And the Lion, Leech and Locust, Kingdom Come, Book of Numbers, HLLLYH en Divine Harvest). Maar dat gelukkig op anarchistische Hans Teeuwen-achtige wijze (“en dat gebeurde allemaal hierachter in de Jordaan“) gebracht.

The Hold Steady – Stay Positive

Gooi The Replacements, vroege Bruce Springsteen en Hüsker Dü in de blender en je hebt de cocktail van The Hold Steady. Vurige classic indierock dus, waarop het welhaast lekker zuipen en vechten moet zijn. Je moet de band er alleen  niet bij zien, want dat is een op Amerikaans talkshowmodel toegesneden bende huisvaders die hun misgelopen rockjeugd aan het inhalen zijn. Toch wil ik dit nog eens erg graag live zien.

J. lacht!

Afgelopen vrijdag trad Dinosaur Jr. op in een bloedhete Melkweg. Waar normaal sigarettenrook de overhand zou hebben gehad, rook het nu naar zweet. De zaal was behoorlijk goed gevuld met voornamelijk mannen uit dezelfde leeftijdscategorie als J. Mascis, die tegenwoordig 43 schijnt te zijn. Dat valt nog mee, want zijn lange grijze manen doen nog ouder vermoeden. Drummer Murph is het échte oude mannetje in de band. Lou Barlow ziet er verrassend fris uit, aan het begin van het optreden tenminste.

De band wordt aangekondigd door de érg amerikaanse tourmanager met pornosnor, die duidelijk zijn vijftien minuten roem nog niet heeft meegemaakt, en de band gaat naar ouderwetsch Dinosaur-gebruik snoeihard van start. Het geluid is een enorme brij, maar gelukkig verbetert dat snel. De band speelt erg goed haar platen na. Alleen Lou Barlow maakt contact met het publiek en danst er lustig op los. Als de band speelt zijn ze goed, érg goed, maar tussen de nummers door is de sfeer tussen de bandleden onderling bijna ongemakkelijk. Murph slaat wat op zijn drums, J. speelt een losse riff en Lou weet het allemaal even niet. Ze hebben niet voor niks ooit enorme ruzie gehad. Zou dat nog eens kunnen gebeuren?

De set bestaat voornamelijk uit nummers van You’re Living All Over Me en Bug, met nog een paar verdwaalde songs van Green Mind, Where You Been en Beyond. De band weet duivels goed wat haar beste materiaal is. Elk nummer van You’re Living All Over Me wordt door Lou aangekondigd als “this is a song from our second album!”. Niemand die er wakker van ligt. Maar zou J. Mascis er zelf nog wel plezier aan beleven? Heel even twijfel ik. Maar dan, in het laatste nummer (Freakscene natuurlijk) stopt hij heel even met zingen en het halve publiek valt voor hem in. Een vette grijns verschijnt op zijn gezicht. Snel gooit hij zijn haar ervoor en begint aan een knallende gitaarsolo.

Labyrinth The Fall

De laatste tijd ben ik behoorlijk verslaafd aan The Fall. Ik ken geen enkele andere band in wiens discografie het zo lekker verdwalen is. Niet alleen hebben ze tientallen studio-albums gemaakt, maar er zijn evenveel verzamelalbums verschenen. Ook zijn ze recordhouder Peel-sessies doen, met 24 stuks (verzameld op de 6 cd-box The Complete Peel Sessions). Frontman Mark E. Smith draait zijn hand er niet voor om een paar bandleden of de complete band de laan uit te sturen, en zodoende hebben er al tientallen mensen in The Fall gespeeld. Jij en ik zouden ook in The Fall kunnen spelen, aangezien beschikbaarheid belangrijker lijkt als talent. Toch slaagt Mark er bijna elke keer in al die losvaste leden tot een hechte band te smeden. Over die bezettingwisselingen heeft Guardian-journalist Dave Simpson een hilarisch artikel geschreven.

Dus om te beginnen maar eens de video van het nummer waaraan dit blog haar naam ontleent: